Recensie: Turbo Kid op Nintendo Switch
In een wereld waarin liefde voor retro niet langer alleen een stijl is, maar een compleet genre op zich vormt, springt Turbo Kid als game uit de schaduw van zijn cultfilm-oorsprong. Gebaseerd op de gelijknamige Canadese pulpfilm uit 2015, transformeert deze game de lo-fi charme en overdreven gore van het origineel naar een verrassend diepe en geslaagde Metroidvania-ervaring. Maar is het meer dan alleen een pixel-pastiche?
BMX ontmoet Metroidvania
In Turbo Kid kruip je in de huid van de anonieme Kid, gewapend met een opgevoerde BMX en een armkanon. Geen stoere auto’s of spacesuits, maar een gammele fiets als vervoermiddel door een post-apocalyptisch landschap vol vuilnishopen, mutanten en moordmachines. Klinkt suf? Absoluut niet. De fiets is verrassend vloeiend geïntegreerd in de gameplay: je kunt stunts uitvoeren, vijanden ontwijken, springparcours afleggen én geheime zones bereiken. Het is een briljante twist op het klassieke backtracking-systeem uit Metroidvania’s.
Simpel verhaal, slimme sfeer
Het verhaal blijft trouw aan de over-the-top B-filmvibes van de film: een dystopisch woestijnlandschap, een kwaadaardige overlord en een onschuldige held die boven zichzelf uitstijgt. Niet diepzinnig, maar effectief. Wat het echt bijzonder maakt is de sfeer: de wereld ademt synthwave, met neonlichten, glitchy VHS-effecten en een soundtrack die rechtstreeks uit een cassettebandje van 1987 lijkt te komen.
Synthwave soundtrack als kloppend hart
De soundtrack van Turbo Kid is niet zomaar een achtergronddeuntje, maar een essentieel onderdeel van de gamebeleving. De muziek is volledig in synthwave-stijl, met pulserende baslijnen, analoge synths, galmende pads en nostalgische arpeggio’s geproduceerd door Le Matos. Elke regio in de game heeft zijn eigen muzikale sfeer, van dromerig en melancholisch tot pompende actie-anthems tijdens boss fights.
Wat deze soundtrack bijzonder maakt, is hoe hij de retro-esthetiek versterkt zonder goedkoop aan te voelen. De muziek is strak geproduceerd en zit vol karakter. Zelfs als je de game even op pauze zet, blijf je luisteren. Het tilt het avontuur naar een hoger niveau: emotioneel, ritmisch en stijlvol.
Combat en upgrades
De combat is snel, bloederig en heerlijk overdreven. Vijanden exploderen in pixelbloed, je kunt upgrades verzamelen zoals ricochet lasers of dash attacks, en gaandeweg voel je je echt sterker worden. De boss fights zijn uitdagend en gevarieerd, al had de AI soms wat slimmer mogen zijn.
Simplistische AI legt weinig druk
Een opvallend minpunt in de anders zo goed vormgegeven wereld is de eenvoud van de vijandelijke AI. De meeste tegenstanders volgen vaste patronen: ze lopen, springen of schieten zonder zich aan te passen aan jouw positie of strategie. Er is geen sprake van groepsgedrag of dynamiek; zelfs in grotere gevechten blijft elke vijand zijn vaste trucje doen. Dit past bij de retro-insteek, maar maakt encounters op den duur wat voorspelbaar. De boss fights zijn beter uitgewerkt, met klassieke patroon-aanvallen, maar ook hier ontbreekt het aan verrassing of intelligentie.
Tempo en frustratie
Waar Turbo Kid niet altijd scoort, is in het tempo van de eerste paar uur. De game komt wat langzaam op gang en de checkpoint-structuur is niet altijd even vergevingsgezind. Je zult soms opnieuw grote stukken moeten herhalen als je sterft vlak voor een savepunt. Gelukkig zorgt de vlotte besturing ervoor dat dit nooit echt als straf voelt, eerder als motivatie om het de volgende keer beter te doen.
Voor wie is deze game?
Ben je opgegroeid met games als Blaster Master, Mega Man en Shovel Knight? Dan voelt Turbo Kid als thuiskomen. Ook fans van de film krijgen een extra laag nostalgie mee. Maar zelfs als je de bron niet kent, blijft dit een strak vormgegeven en verrassend verslavende indiegame.
Eindoordeel
Turbo Kid is meer dan een gimmick of een filmverwerking. Het is een knap gemaakte, stijlvolle en vooral leuke game die retro met moderne gameplay weet te combineren. De BMX-mechaniek is uniek en werkt beter dan je zou denken. En hoewel het verhaal dun is, maakt de sfeer alles goed. Soms frustrerend, vaak fantastisch. Deze game is een trip waard voor iedere fan van pixelart en avontuur.
Pluspunten:
- Origineel gebruik van BMX als voortbewegings- en gameplaymiddel
- Synthwave soundtrack van hoog niveau
- Retro stijl is tot in de puntjes uitgewerkt
- Uitdagende, bevredigende combat
Minpunten:
- Traag begin
- Checkpoints niet altijd fair
- Vijandelijke AI is voorspelbaar en beperkt
Reacties
Een reactie posten
Dank voor je bericht!