Column: 40 jaar Super Mario – mijn gameplezier met de loodgieter

Veertig jaar Super Mario. Alleen al die zin laat me glimlachen, want er zijn maar weinig gamepersonages die zó lang meegaan en tegelijk zoveel nostalgie oproepen. Mario is meer dan een icoon, hij is een symbool van spelplezier. Een loodgieter die in 1985 uit de buizen van het N.E.S. kroop en sindsdien mijn hart – en dat van miljoenen anderen – heeft veroverd.

Zelf ben ik vooral fan van de klassieke 2D Super Mario Bros-games. Het zijn die eenvoudige maar geniale avonturen waarin elk sprongetje, elke Goomba en elke groene buis voelt als thuiskomen. Waar 3D-fans zich verliezen in open werelden, blijf ik het liefst bij de strakke platformlevels van weleer. Er zit een soort puurheid in die sidescrollers die nooit verloren gaat.

Ik herinner me nog hoe ik urenlang met vrienden voor de tv zat, eindeloos levels herhalen, lachen om mislukte sprongen en juichen wanneer we eindelijk Bowser voorbij waren. Het mooie is: ook nu, tientallen jaren later, geven diezelfde 2D-levels me nog steeds dat gevoel van kinderlijke verwondering.

Mario is in veertig jaar veranderd – grafisch mooier, technischer en groter. Maar in essentie draait het nog altijd om dat ene: springen, ontdekken en plezier maken. Geen ingewikkelde verhalen, geen realistische graphics, gewoon de magie van gameplay die werkt.

Misschien is dat wel de kracht van Super Mario. In een wereld die steeds gehaaster en complexer wordt, laat Mario me telkens weer even terugkeren naar de basis. Een simpel level, een uitdagende sprong, en dat onvergetelijke gevoel als je de vlag bereikt.

Veertig jaar Super Mario. Veertig jaar spelplezier. En ik? Ik hoop dat onze loodgieter nog minstens veertig jaar doorgaat met het bezorgen van die glimlach.